Jak skonfigurować protokoły TCP i IP? Czym są adres IP, adres MAC, brama sieciowa i maska podsieci? Warto znać te pojęcia aby poradzić sobie z podstawową diagnostyką problemów z połączeniem internetowym.
Połączenie sieciowe komputera w systemie Windows 7, 8.1 i 10 konfigurujemy z poziomu Centrum Sieci i Udostępniania. Po otwarciu ustawień adaptera sieciowego uzyskamy dostęp do wielu szczegółów połączenia.
W skrócie opiszemy najważniejsze z opcji:
- Adres fizyczny (adres MAC – Media Access Control) – adres karty sieciowej komputera w najniższej (fizycznej) warstwie sieci. W pierwotnym założeniu unikalny, możliwa jest jednak symulacja (tzw. „spoofing”) adresu innego niż standardowy, więc nie jest on zbyt użyteczny w kontekście współczesnych sieci komputerowych. Niektóre sieci WiFi używają adresów MAC w celu zabezpieczenia (tylko znane adresy są „wpuszczane” do sieci) albo centralnego zarządzania statyczną konfiguracją IP (rezerwacja adresów DHCP). Niektóre karty sieciowe umożliwiają MAC spoofing poprzez ustawienia dostępne w menadżerze urządzeń. Adres składa się z sześciu dwucyfrowych liczb szesnastkowych (znaki od zera do 'F’).
- Adres IP (Internet Protocol) – adres IP identyfikuje komputer w sieci. To ten adres jest używany do komunikacji klienta z serwerem. IP składa się z czterech „oktetów” (ośmiocyfrowych liczb binarnych). W przypadku sieci lokalnych zwykle ostatni oktet jest identyfikatorem komputera, a cała reszta – identyfikatorem podsieci. Do uzyskania połączenia zawsze używany jest adres IP wraz z portem odpowiadającym pojedynczej aplikacji na serwerze docelowym. Przy statycznej, lokalnej konfiguracji problemem na który trzeba uważać jest konflikt adresów IP, czyli dwa takie same adresy występujące jednocześnie w jednej podsieci. Należy pamiętać także o powszechności NATów sprawiającej, że adres który widzimy w szczegółach połączenia lokalnego zwykle nie jest adresem zewnętrznym widocznym dla innych użytkowników Internetu.
- Maska podsieci IP – determinuje która porcja adresu IP odpowiada za sieć, a która za hosta (komputer). Dla uproszczenia: oktety o wartości decymalnej 255 należą do sieci, a te o wartości 0 – odróżniają poszczególne maszyny w sieci. W sieciach lokalnych najczęściej spotykaną maską podsieci jest „255.255.255.0”. Aby zrozumieć jak działa niestandardowy podział na podsieci (np. maska „255.255.255.128”) potrzebna jest znajomość arytmetyki i ogólnych zasad systemu binarnego.
- Brama domyślna – w sieciach domowych brama domyślna jest najczęściej routerem podłączonym do Internetu. W szerszym rozumieniu komputer wysyła do domyślnej bramy sieciowej wszystkie pakiety skierowane do komputerów znajdujących się poza siecią lokalną. Gdyby komputer był podłączony do Internetu bezpośrednio, domyślną bramą sieciową byłoby urządzenie należące do sieci dostawcy usług internetowych.
- Serwer DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) – serwer, od którego otrzymaliśmy konfigurację adresów IP (najczęściej maska podsieci, adres IP naszego komputera, bramy domyślnej oraz serwerów DNS) na określony czas (tzw. „dzierżawa” DHCP). Jeśli serwer jest obecny w sieci lokalnej, możemy zdać się na automatyczną konfigurację karty sieciowej. Czasem jednak musimy wprowadzić ustawienia ręcznie.
- Serwer DNS (Domain Name System) – adres serwera, do którego komputer wyśle zapytania o nazwy domen w celu otrzymania informacji zwrotnej o odpowiadających im adresach IP. Przykładowo w celu połączenia z serwerem „www.google.pl” musimy najpierw wysłać zapytanie do serwera DNS (skonfigurowanego statycznie lub poprzez DHCP). W odpowiedzi otrzymamy adres (adresy) IP odpowiadające danej domenie. Prawidłowa konfiguracja DNS jest konieczna jeśli chcemy korzystać z łatwych do zapamiętania nazw domen zamiast numerycznych adresów IP.
W większości scenariuszy otrzymamy adresację od DHCP, a karta sieciowa zostanie automatycznie skonfigurowana. Czasem jednak będziemy zmuszeni do samodzielnej zmiany ustawień. W tym celu otwieramy właściwości adaptera sieciowego, następnie właściwości protokołów TCP i IP. Tutaj wpiszemy wszystkie adresy niezbędne do prawidłowego działania sieci.
W powyższym artykule omówiliśmy konfigurację protokołu internetowego w wersji czwartej („IPv4”). Oprócz niego istnieje też IPv6, oficjalnie zaakceptowany i obsługiwany przez wiele urządzeń standard. Obecnie jednak większość sieci to wciąż IPv4, a nowy protokół nie ma znaczenia z punktu widzenia przeciętnego użytkownika.
